پرده برداری از سرقت‌های ادبی یک شاعر ضد انقلاب!

مجله فرهنگی هفت راه – گروه کتاب: «محمد خرمشاهی» یکی از مشهورترین طنزپردازان معاصر است که سابقه همکاری با نشریاتی چون «توفیق» و «گل آقا» را دارد. برخی از شعرهای خرمشاهی در طول 90 سال شاعری، چنان بین مردم جا افتاده است که به حالت ضرب المثل درآمده است، مانند «در خانه ما رونق اگر نیست صفا هست» یا «چوب خدا صدا ندارد». خرمشاهی در طول قریب یک قرن فعالیت ادبی و سرودن شعر در حوزه طنز، با افرادی چون «ابوالقاسم حالت»، «عمران صلاحی»، «کیومرث صابری فومنی» و… هم نشین بوده است و از این نظر به نوعی تاریخ شفاهی شعر و نشریات طنز ایران به حساب می‌آید. از خرمشاهی کتابهایی نیز به چاپ رسیده است.

محمد خرمشاهی اخیراً در گفتگویی با شماره دوم مجله «عصر اندیشه» به بیان گوشه‌ای از این تاریخ شفاهی پرداخته است. یکی از بخشهای آن گفتگو سخنان وی درباره «هادی خرسندی»، «اسماعیل خویی» و «علیرضا نوری زاده» است.

هادی خرسندی که قبل از انقلاب در حوزه شعر طنز فعالیت می‌کرد، بعد از انقلاب به خارج از کشور گریخت و در انگلیس به شعر سرودن و فعالیت علیه انقلاب و جمهوری اسلامی پرداخت و این روزها علاوه بر اینها به بازی کردن در نمایش‌های کمدی هم مشغول شده است! در ویکی‌پدیا درباره خرسندی آمده است: «پس از انقلاب خرسندی در لندن اقامت گزید و مجله اصغرآقا را در لندن منتشر کرد. تقریباً جز نام خرسندی هیچ نام دیگری به طور جدی در اصغرآقا نوشته نشد».

برای پی بردن به اینکه چرا و چگونه در نشریه خرسندی نامی غیر از خود او دیده نمی‌شد بد نیست آن بخش از سخنان خرمشاهی را بخوانید:

«قبل از انقلاب بنده ایشان (هادی خرسندی) را به توفیق آوردم، اما آدم سالمی نبود. وقتی خرسندی پیش من آمد گفت من در ابومسلم درس خوانده‌ام. آقای حسن توفیق به من گفته بودند این افراد را امتحان و ارزیابی کن… بعد از مدتی که آقای هادی خرسندی به توفیق آمد، می‌دیدم نامه‌هایی که از شهرستان می‌آید به دست ایشان می‌رسد، تا اینکه خانمی تماس گرفت و گفت چرا شعری که فرستاده بودم به نام هادی چاپ شده؟ از اینجا به بعد بود که فهمیدم خرسندی بهترین اشعار دیگران که برای چاپ به توفیق می‌فرستادند، از پستچی می‌گرفت و به نام خودش چاپ می‌کرد. او کثیف‌ترین فردی است که من تا به حال در زندگی‌ام دیدم که متاسفانه در لندن بعنوان بهترین شاعر شناخته می‌شود

… من اصلاً اسماعیل خویی را شاعر نمی‌دانم. واقعا خجالت می‌کشم از شعرهای بعضی به اصطلاح از این شعرا. از این تیپ آدم‌ها زیاد داریم؛ مثل علیرضا نوری‌زاده که او هم از ابتدا ذوق شعر نداشت، اما دوست داشت خود را شاعر جا بزند.»